Running therapie neemt deel aan wadlopen

Zondagmorgen7 oktober  zijn een 6-tal "vroege vogels" van loopgroep Running Therapie Drenthe om 5:00 uur vertrokken naar Uithuizermeeden. We werden aldaar ontvangen in de Menkemaborgh met een warm kop koffie. Vervolgens in het donker nog met een bus naar de dijk. Bij het uitstappen achter de dijk werd het al duidelijk, dat het een heftige tocht ging worden. Toen we ons hoofd boven de dijk uitstaken, werd het aan hebben van een windjack direct een noodzakelijkheid. En daaronder wat warme laagjes kleding was ook geen overbodige luxe. Helemaal vanwege het advies om zoveel mogelijk met blote onderbenen de tocht aan te gaan. Want dat deel van het lichaam werd natuurlijk steeds nat en om schuren van zanddeeltjes en zout tegen te gaan, was dit de beste optie.Voor ons doken contouren van de kwelders en nog verder het wad op. Het was nog steeds donker toen we de dijk afliepen het ongewisse tegemoet. Gelukkig waren er gidsen bij, die al direct aangaven, dat als je het niet meer zag zitten, dit vroegtijdig aan moest geven, want er kwam een "time of no return".Al na een uur ploeteren door dikke lagen slib en zuigende modder, waren er 4 mensen (geen diehards uit ons 6-tal trouwens), die zich niet goed voelden of de ontbering te ondraaglijk vonden en samen met een gids terug keerden. De rest stond toen voor de opgave om de eerste geul te doorkruizen. Inmiddels kwam de zon achter ons op als een mooie rode gloed, deels verstopt achter wat wolken. Rudy heeft prachtige foto's gemaakt gedurende de gehele tocht. (zie foto verslag)Na een aantal rustpauzes en geschampt door een regenbui, die we al van ver zagen aankomen, kwamen we langzaam aan in een gebied met een harde ondergrond, maar vanwege de windrichting liepen we driekwart van de tocht door enkel tot kuitdiep water. Na weer een aantal diepe geulen, waar de kleinsten onder ons tot aan de borst doorheen moesten, doemde de kustlijn van Rottumeroog op als een mooie gele band, die oplichtte door de zon achter ons. We hadden inmiddels de eerste zeehond in een geul ontwaard, waar we zelf ook doorheen moesten en veel vogels, van diverse maten en soorten. Het is niet te beschrijven, wat een rust en nietigheid zich meester maakt van je door te lopen in deze oneindigheid.Na dik vier en half uur zie je dan in de verte een klein bootje liggen. Op die afstand denk je, dat dit bootje droog ligt op het wad, maar als je tot een paar honderd meter genaderd bent, wordt duidelijk, dat de boot in een diepe geul ligt, waar je weer doorheen moet waden. Met een trap hijs je jezelf omhoog. En "mission accomplised", doge kleren aan en zitten op harde stoelen voelt op dat moment als een weldaad. Als iedereen zich weer een beetje toonbaar heeft gemaakt, kan de terugreis aanvaard worden. Omdat er geen haven bij Uithuizermeeden is en Noordpolderzijl een haven heeft, die te ondiep is, werd via allerlei onnavolgbare bochten koers gezet naar Lauwersoog. Onderweg kwamen we diverse zandbanken tegen met daarop 250 tot 300 zeehonden. Onder het genot van wat hartversterkers, warme soep, rookworsten en de nodige verhalen, die maakten dat we nu toch meer van elkaar weten, dan dat we samen op zaterdagmorgen hardlopen, kwamen we na 3 uur varen aan. Vervolgens in de bus terug naar Uithuizermeeden en in de auto weer terug naar huis.

Vermoeid, maar heel voldaan is iedereen denk ik vroeg het bed in gedoken. Wel weer een leuke ervaring rijker.


Klik hier om naar het fotoalbum te gaan >>
Bericht geplaatst door: Redactie op 16 oktober 2012 om 17:35